دولت حسن روحانی دولتی بود که با وعده تدبیر و امید روی کار آمد و با وعده بهتر شدن وضعیت اقتصادی و جلب نظر نیروهای اصلاح طلب، مردم را پای صندوق های رأی کشاند، اما آنچه امروز مشاهده می کنیم وضعیتی است که حکایت از اوج بی تدبیری و ناامیدی برای مردم ایران دارد. شاید این تدبیر و امید فقط برای قشر خاصی بوده است چراکه وضعیت مردم روز به روز نه تنها بهبودی نمی یابد بلکه بدتر از قبل می شود.
نمی خواهیم سخن ناحق بگوییم و بخشی از واقعیت بزرگ تحریم های ترامپ را انکار کنیم، چراکه اوضاع بر وفق مراد ما پیش نرفت و رئیس جمهور آمریکا برخلاف تمامی معاهدات بین المللی و عرف جهانی، توافق برجام را زیر پا گذاشت و در تلاش است تا با اعمال فشار حداکثری به مردم ایران، دولت را پای میز مذاکره ای بکشاند که تنها یک نتیجه در بر دارد و آن سلطه و پیروزی آمریکا بر ایران است.
اما در این بین گویا دولت تدبیر، هیچ تدبیر مناسبی برای چنین شرایطی نکرده بود و امروز نیز تنها تدبیرش منتقل کردن فشارهای حد اکثری تحریم ها به جیب مردم است. امروز که زمزمه های افزایش نرخ بنزین شنیده می شود، بوی فشار بیشتر به اقتصاد خانوارها هم شنیده می شود. دولتی ها می گویند عده ای دارند بنزین را هدر می دهند و ما می خواهیم جلوی هدر رفت بنزین را بگیریم. اما بسیاری از اقتصاددانان این کار را جهت جبران کسری بودجه ناشی از سیل و تحریم ها می دانند. گویا برای دولتی ها مهم نیست که مردم دارند زیر فشار اقتصادی له می شوند. گویا حواسشان نیست که خواسته یا ناخواسته با افزایش قیمت بنزین و اعمال مجدد سهمیه بندی سوخت، تورم به شدت افزایش می یابد. وقتی سوخت گران شود، همه چیز گران تر می شود. حالا که با افزایش تحریم ها احتمال دارد میزان فروش نفتمان کاهش یابد، به نظر می رسد اوج تدبیر دولت تدبیر فروش گران تر فرآورده های نفتی به خود مردم است.
مردم امیدوارند که حداقل مجلس تدبیری به خرج دهد و جلوی فشار حد اکثری به مردم را بگیرد.
شاید صداقت با مردم بهترین راهکار و تدبیر باشد.
