مهدی مطهرنیا در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به معرفی حسین امیرعبداللهیان از سوی سید ابراهیم رئیسی برای تصدی وزارت امور خارجه با بیان این که وی دارای پیشینه معناداری به لحاظ تجارب دیپلماتیک در کارنامه خود است، اظهار کرد: او به عنوان یک دیپلمات در وزارت امور خارجه از سویی مطرح است و از سوی دیگر ریشه فعالیت هایش در حوزه های نظامی به او چهره دو وجهی بخشیده است و عرصه فعالیتش معطوف به این بوده است که “میدان” و “دیپلماسی” را به هم مرتبط کند. در عین حال بیش از آنکه وی را فردی وزارت خارجه‌ای بدانیم او را با ریشه‌های نظامی و توانمندی اش برای ایجاد ارتباط میان نهادهای فراتر از قوه مجریه که موثر بر سیاست خارجی کشور هستند می‌شناسیم.
وی با اشاره به سوابق و فعالیت های امیرعبداللهیان در عرصه سیاست خارجی گفت: سه سال معاون عربی آفریقای وزارت امور خارجه و مشاور وزیر خارجه بوده است و نیز به علی لاریجانی و محمد باقر قالیباف رییسان مجلس سابق و فعلی و تا حدود زیادی به اصولگرایان میانه‌رو نزدیک بوده است. با توجه به جایگاه او در حوزه سیاست منطقه‌ای و تجاربی که کسب کرده می توان گفت که وی نیروی موثری در وضعیت فعلی در حوزه دیپلماسی و سیاست خارجی است.
این استاد دانشگاه ادامه داد: بالطبع او با توجه به عرصه مطالعاتی و تجربیاتی که دارد مورد توجه قرار می گیرد و می توانیم بگوییم نیرویی است که در سبد وزرای پیشنهادی رییس جمهور دولت سیزدهم به نظر با رای بالای نمایندگان به وزرات خارجه راه می یابد.
مطهرنیا معتقد است: باید بپذیریم از منظر دیپلماسی وی در حد و اندازه محمدجواد ظریف در نظام بین‌الملل دارای وزن نیست. ظریف مورد قبول نظام بین الملل و موثر در جهت‌گیری‌ها در حوزه دیپلماسی ایران بود البته او تصمیم‌گیر نبود اما در میدان دیپلماسی با توجه به تجربیات و ویژگی‌های شخصیتی که داشت اثرگذاری بالایی از خود نشان داد. در عین حال ظریف را عناصری به تیم آمریکایی منتسب می دانستند و هر رفتار او را بر حسب این برچسب به نوعی “سازش” تلقی می کردند، الان فردی دارد انتخاب می شود که این نقطه ضعف را ندارد و بالطبع می تواند رویکردهای او مورد توجه نهادهای فراتر از قوه مجریه قرار گیرد اما به همان نسبت در مقوله نظام بین الملل دارای چالش هایی است. از یک طرف چون در این ارکان ریشه هایی برای خود داراست می تواند مورد توجه نهادهای بین الملل باشد، اما اگر صحبتی بر خلاف نهاد مورد حمایتش کند مورد پرسش جدی قرار می گیرد.
این کارشناس مسایل بین الملل اظهار کرد: اگر امیرعبداللهیان مواضعی را اتحاذ کند که مخالف ارزش‌های تثبیت شده رویکردهای انقلابی در دوره های قبل باشد، این پرسش ایجاد می شود که چه تغییری ایجاد شده؟ آیا آمریکا نگاهش را تغییر داده است یا ایران در معامله نهایی بده بستان می‌کند و آیا این‌ها “سازش” نیست؟
انتهای پیام