یکی از انتطارات منطقی از رئیس جمهور منتخب مردم استفاده از افراد مناسب برای مسوولیت‌های مختلف در سطوح ملی( وزارتخانه‌ها، معاونت‌های نهاد ریاست جمهوری، سازمان‌ها و ستادهای ملی) است.
شاید بارها این جمله را شنیده باشیم که «فلانی آدم خوبی بود ولی این کاره نبود.» یا «فلانی خودش آدم خوب و توانمندی بود ولی اطرافیانش را خوب انتخاب نکرده بود.» به همین دلیل براساس تجربه زیسته نگران انتخاب‌ها و انتصاب‌هایی هستم که بعدا درباره آقای پزشکیان هم همین‌ها را بگویند.
ضمن احترام به همه نمایندگان ادوار و فعلی مجلس شورای اسلامی، اساتید ، پژوهشگران ،نویسندگان و سخنوران و… اما لازم می‌دانم نگرانی‌ام را اینگونه اعلام کنم که همه کسانی که نماینده مجلس بودند یا هستند الزاما نمی‌توانند مدیران اجرایی خوبی باشند، همه کسانی که در یک حوزه‌ای استاد برجسته هستند هم همین‌طور، یا کسانی‌که فقط نویسنده یا پژوهشگر هستند یا سخنرانی‌های خوبی انجام می‌دهند، مدیریت اجرایی کشور در سطوح ملی نیازمند دارا بودن یک سری ویژگی‌هایی است که فقط داشتن یکی از موقعیت‌های که در بالا نوشته شده است برای پذیرش این مسوولیت‌ها کافی نیستند. فردی را در نظر بگیرید قبل از نمایندگی حداکثر رئیس یک اداره بود یا مسوول مدیریت جایی با ده تا بیست نفر کارشناس بوده است، حالا چطور این فرد می‌تواند مسئولیت یک وزارتخانه، معاونت ریاست حمهوری یا سازمان یا ستاد ملی را به عهده بگیرد؟
کمی بدون حب و بغض نگاه کنیم در اکثر دولت‌های مختلف چنین وضعیتی را داشتیم. حتی در دولت سیزدهم هم چنین شرایطی را داشتم تا جایی که کمتر از یک سال از مسوولیت برخی افراد مجبور به عزل شدند یا محترمانه مجبور به کناره گیری شدند.( با یک میلیون تومان می توان شغل پایدار ایجاد کرد جمله معروف یکی از همین وزراء بود) ممکن است فردی در یک حوزه صاحب نظر باشد ولی الزاما نتواند حتی ده نفر را مدیریت کند.
امیدوارم دولت چهاردهم هم دچار چنین وضعیتی نشود چون جبران خسران چنین مدیرانی و نقشی که در کاهش سرمایه اجتماعی، انسانی، مادی ، و .. دارند غیر ممکن است یا خیلی خیلی خیلی دشوار. انشاء ا…
*رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران
