به گزارش ایسنا، مجله فارن پالسی آمریکا در مقاله‌ای به قلم استیون کوک نوشت، شورای امنیت ملی آمریکا بر اساس اعتماد نو به نقل از برنامه دولت بایدن برای خاورمیانه در سیاست خارجه این کشور، تغییری را ایجاد کرد، به این ترتیب اداره خاور نزدیک را کوچک کرده و آژانس‌های اجرایی آمریکا تعداد کارمندان امور خاورمیانه را کاهش داد.
در ادامه این مقاله آمده است: این تغییرات در پی بحث و جدل‌های مستمر سیاست خارجه آمریکا بر سر “رقابت ابرقدرت‌ها” و چین ایجاد شدند. اگر دوره سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۲۰ را دوره طلایی تحلیلگران خاورمیانه بدانیم، روشن است که واشنگتن اکنون وارد دوره کارشناسی امور چین و روسیه و تخصص در بهداشت عمومی شده است.
کوک در ادامه مقاله خود نوشت: خاورمیانه وقت، توجه و منابع زیادی از تصمیم‌گیرندگانی را گرفته که در بسیاری مواقع اهداف غیرواقعی و سیاست‌های بررسی نشده‌ای را دنبال می‌کردند و این مورد به زیان مسایل مهم دیگری همانند پیامدهای بلندپروازی‌های چین، بازگشت روسیه به عرصه جهانی، ثبات اروپا و پیامدهای تغییرات آب‌وهوایی بوده‌اند.
این تحلیلگر فارن پالسی افزود: سیاست آمریکا در خاورمیانه به پیشرفت و توسعه نیاز دارد، در این منطقه مسایل و کشورهایی وجود دارند که همانند گذشته مهم و حساس نیستند و چالش موجود در ایجاد رویکردی جدید برای این منطقه تعیین این است که چه کسی و چه چیزی برای آمریکا اهمیت دارند.
نویسنده مقاله در ادامه درباره تنزل جایگاه منطقه خاورمیانه در اولویت‌های سیاست خارجه بایدن نوشت: بایدن چهار هفته پس از روی کار آمدنش با بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر “اسرائیل” تماس گرفت و حدودا یک هفته بعد از آن با نخست وزیر عراق و پادشاه عربستان تماس برقرار کرد، بر این اساس به نظر نمی‌رسد کاخ سفید برای انجام گفت‌وگوهایی با مسؤولان مصری، ترکیه‌ای، اماراتی و دیگران عجله‌ای داشته باشد.
کوک در ادامه بر اساس نظر شخصی‌اش اسامی تعدادی از کشورهای اصلی منطقه را که به توجه دولت بایدن نیاز دارند و آنهایی که باید نادیده گرفته شوند، آورد.
او نوشت: عربستان به دلیل پرونده قتل خاشقجی، جنگ یمن، محاصره قطر و بدرفتاری با فعالان این کشور در لیست کشورهایی است که باید به آن توجه شود، ریاض طرف گفت‌وگوکننده اصلی آمریکا در جهان عرب خواهد بود، در واقع اگر بایدن به دنبال دستیابی به قرارداد جدید با ایران است و امید دارد مشکلات در یمن با توقف درگیری‌ها در آنجا کاهش یابند، به تعامل با عربستان نیاز خواهد داشت.
این تحلیلگر فارن پالسی در ادامه درباره ایران نیز نوشت: “ایران نیز از جمله کشورهایی است که به دلیل اعتماد نو به نقل از برنامه هسته‌ای و زرادخانه موشکی‌اش نمی‌توان آن را نادیده گرفت و به نظر نمی‌رسد ایران حاضر باشد از موضع گیری خود و یا موشک‌هایش دست بکشد، این کشور در سال‌های آتی توجه زیادی را نیاز خواهد داشت و در واقع این توجه با حملات در سوریه علیه نیروهای هم‌پیمان ارتش سوریه آغاز شده است”.
وی در ادامه آورده است: قطعا اسرائیل از دیگر طرف‌هایی است که نمی‌توان آن را نادیده گرفت زیرا سیاست خارجه آمریکا در خاورمیانه در بخش زیادی از آن متکی به تضمین امنیت اسرائیل است و دلایل سیاسی، تاریخی، اخلاقی و استراتژیکی برای ارتباط مستحکم میان دو طرف وجود دارد و اسرائیل همانند عربستان بازیگر مهمی برای آمریکا باقی خواهد ماند و اگر بایدن به دنبال امضای قرارداد جدیدی با ایران است، باید همکاری با اسرائیل را جذب کند.
با اینکه کوک نام امارات را در لیست کشورهایی که باید به آنها توجه شود، نیاورد اما آن را از جمله شرکای امنیتی مهم آمریکا دانست که در صورت آغاز گفت‌وگوی بایدن با ایران، منافع امارات نیز تحت تاثیر قرار می‌گیرد.
طبق نظر کوک، مصر در بیرون این لیست قرار دارد، با وجود اینکه مسؤولان قاهره از اینکه بایدن تا این لحظه با عبدالفتاح سیسی، رئیس جمهوری مصر تماس تلفنی نداشته، ناخرسند هستند اما به نظر می‌رسد برای سران سیاسی مصر بهتر است که کشورشان بیرون لیست باشد. با این وجود بخشی از این چهره‌های حاکمیتی مصر تمایل دارند که کشورشان جهت مقابله با ترکیه در لیبی، تمرکز بر توسعه اقتصادی این کشور و مقابله با چالش سد النهضه اتیوپی، در دایره توجه آمریکا باشد.
وی در ادامه مقاله خود نوشت: مصر ثابت کرد گاهی که موضوع به آمریکا مرتبط می‌شود، مصر به خودش کمک نمی‌کند، سرکوب اعضای خانواده‌های فعالان مصری در داخل آمریکا خشم کنگره را برانگیخت و باعث شد آنتونی بلینکن، وزیر خارجه آمریکا به همتای مصری خود هشدار دهد که حقوق بشر بخشی از روابط میان دو کشور خواهد بود.
در پایان این مقاله نیز آمده است: ترکیه از جمله کشورهایی است که می‌تواند از سوی آمریکا نادیده گرفته شود، ترکیه هم‌پیمان آمریکا در ناتو است و بر این اساس مشخص نیست که آیا کارنامه اخیر ترکیه آن را برای مدت طولانی بیرون از دایره توجه آمریکا نگه خواهد داشت یا نه.
انتهای پیام