به گزارش اعتماد نو، محمود صادقی در گفت‌وگو با پایگاه خبری اعتماد نو به نقل از ایلنا، درباره این‌که چرا در سال‌های آخر دولت‌ها در کشور، زمامداری به سمت و سوی دیگری می‌رود و این تلقی در جامعه به وجود می‌آید که کشور به حال خود رها شده است، گفت: نگاهی در کشور ما وجود دارد که منافع ملی را در درجه چندم قرار میدهد و بیشتر منافع جناحی برایشان مطرح و مهم می‌شود. در این مدت هم بیشتر به نظر می‌آید تلاش‌هایشان برای بهره برداری سیاسی از اوضاع فعلی است نه اوضاعی که بیش از شخص دیگری خودشان در رسیدن به آن نقش داشتند.
وی ادامه داد: عده‌ای در وضعیتی که امروز پیش آمده مانند فشارها و تحریم نقش داشتند اما بازهم برای رسیدن به مطامع سیاسی و جناحی خود هرکاری می‌کنند و اغلب طرح‌هایی می‌دهند که بیشتر جهت‌گیری‌‌شان بهره برداری سیاسی و جناحی است.
نماینده مردم تهران در مجلس دهم با بیان این‌که برخی از مصوبات مجلس یازدهم با وجود همسویی زیاد این مجلس با شورای نگهبان با ایرادات این شورا مواجه شده است، عنوان کرد: ادعاهایی که بعضاً می‌شود فراتر از اختیارات مجلس و مداخله در امور اجرایی است. قانون اساسی محدودیت‌هایی برای مجلس در نظر گرفته است از جمله اصل ۷۵ که نمایندگان نمی‌توانند طرح‌هایی را بدهند که مستلزم بار مالی باشد. با این وجود در این مجلس طرح‌هایی ارائه شده که به بحث تامین بار مالی آن توجه لازم صورت نگرفته و قاعدتا شورای نگهبان آن را برمی‌گرداند.
صادقی گفت: تا اینجای کار ما اقدام خاصی را از مجلس یازدهم مشاهده نکردیم.
وی در پاسخ به سوالی دیگر مبنی بر این‌که باتوجه به فضای کشور و نزدیک شدن انتخابات ریاست جمهوری برخی از بزرگان مسئله گفت‌وگو و تعامل را مطرح می‌کنند تا مردم در مواجهه با صندوق‌های رأی منفعل عمل نکنند، گفت: من که چنین چیزی را احساس نمی‌کنم و شواهد نشان میدهد که خیلی توجهی به این کاهش مشارکت وجود ندارد.
این نماینده سابق مجلس شورای اسلامی ادامه داد: قرینه و احساس نیاز چندانی وجود ندارد تا جلب اعتماد مردم را برای حضور در انتخابات ۱۴۰۰ به دست بیاورند و آن کاهش حضور مردم را در انتخابات سال ۹۸ را جبران کنند.
وی تاکید کرد: درحالی که دلسوزان کشور همواره هشدار دادند این سطح از مشارکت مردم ممکن است مخاطره‌آمیز باشد، به نظر می‌رسد دوستان برایشان مهم نیست و غلبه یافتن یک جناح سیاسی برای آنها بیشتر اولویت و ضرورت دارد.
صادقی در پایان تاکید کرد:بحث ضرورت گفت‌وگو سال‌هاست که مطرح شده و بعضی از گفت‌وگوهای محدودی هم صورت گرفته است اما گفت‌وگویی که به صورت جدی درباره مسائل اساسی کشور رخ داده باشد سراغ ندارم.
