این فقط یکی از دلمشغولی‌های بهاره میرزاپور، هنرمند فعال تئاتر کودک است.
او در گفت‌وگو با ایسنا از وضعیت معیشتی هنرمندان تئاتر کودک گفت، از جای خالی این گونه نمایشی که کاربردی آموزشی و پرورشی هم دارد و از بی‌اعتمادی مسئولان آموزش و پرورش در به کارگیری تئاتر به عنوان ابزاری کمک آموزشی.
میرزاپور در آغاز تاکید کرد که تئاتر کودک، فراتر از تفریح و سرگرمی است بلکه کاربردی آموزشی و پرورشی و نقشی مهم در ارتقای مهارت‌های فردی و اجتماعی کودکان دارد.
او با یادآوری تعطیلی تئاتر در دوران کرونایی گفت: بعد از همه‌گیری کرونا، تئاتر کودک عملا تعطیل شد و همه فعالان آن دچار بحران شدند. بسیاری از فعالان این شاخه تنها از راه تئاتر زندگی می‌کنند و حالا تمام منبع درآمد خود را از دست داده‌اند. برخی به کار در بنگاه‌های املاک روی آورده‌اند و بعضی در اسنپ مشغول به کار شده‌اند.
این کارگردان اضافه کرد: ولی دردناک‌تر از این وضعیت، بی‌توجهی مسئولان است. گویی هیچ کس جای خالی این گونه نمایشی را حس نمی‌کند و حال آنکه تئاتر کودک، فقط سرگرمی نیست بلکه ابزاری مهم برای آموزش مهارت‌های زندگی است و حالا با تعطیلی آن، کودکان از تمام این مزایا بی‌بهره شده‌اند.
او در عین حال خاطرنشان کرد: شاید بعضی از گروه‌های نمایشی کودک فقط در حوزه سرگرم‌سازی فعالیت کنند ولی گروه‌های بسیاری هم برای آموزش کودکان دغدغه جدی دارند.
کارگردان نمایش «گسیو طلا» با ابراز تاسف از وضعیت بلاتکلیف تئاتر کودک در دوران کرونایی افزود: در این مدت ارتباط ما با خانواده‌ها قطع شده است. درواقع تماشاگران کودک را که مهم‌ترین سرمایه‌مان هستند، از دست داده‌ایم.
میرزاپور ابراز تاسف کرد: این وضعیت بار مالی و عاطفی زیادی بر دوش فعالان تئاتر کودک انداخته و همه ما دچار افسردگی و فرسایش شده‌ایم.
او که امسال دو نوبت اجرا در تالار هنر و کانون پرورش فکری کودکان داشته است، ادامه داد: فکر می‌کنم چرا باید نمایشنامه بنویسم. کجا قرار است اجرا کنم و برای کدام کودک.
بازیگر نمایش «گروفالو» یکی از مهم‌ترین نگرانی‌های فعالان تئاتر کودک را نابودی این گونه نمایشی خواند و توضیح داد: ظاهرا هیچ یک از تصمیم‌گیرندگان فرهنگی به ضرورت تئاتر کودک باور ندارند و در این وضعیت همه ما نگران نابودی این حوزه هستیم. بویژه اینکه در تمام این مدت، هیچ کس کوچک‌ترین واکنشی نشان نداده چه برسد به اینکه بخواهد راهکاری ارایه بدهد.
میرزاپور با ابراز تاسف از اینکه تئاتر کودک پیش از کرونا هم مهجور بود، اضافه کرد: واقعا نگرانم که دیگر رنگ صحنه را نبینم. در صورتی که می‌توانیم با رعایت پروتکل‌ها و در فضای باز برای کودکان نمایش اجرا کنیم.
او با بیان اینکه فعالان تئاتر کودک عموما خود تهیه‌کننده و تولیدکننده نمایش‌هایشان هستند، افزود: یک حمایت‌گر می‌تواند، زمینه‌هایی برای اجرا و جذب تماشاگران فراهم کند و گروه‌ها هم تولید نمایش‌ها را بر عهده داشته باشند. به این شیوه، هم تئاتر کودک حفظ می‌شود و هم فعالان آن دلگرم خواهند شد.
این مربی تئاتر که تجربه آموزش به گروه‌های سنی کودک و نوجوان را دارد، درباره به کار گیری تئاتر به عنوان ابزاری کمک آموزشی در مدارس توضیح داد: قطعا اتفاق بسیار خوشآیندی است ولی مساله اینجاست که چقدر زمینه حضور هنرمندان را در سیستم آموزش و پرورش فراهم کرده‌ایم و این وزارتخانه چقدر پذیرای این تغییرات است.
میرزاپور بزرگ‌ترین ایراد سیستم آموزش و پرورش را ترس از تغییر دانست و ادامه داد: اگر در سیستم آموزشی ما هنر، جایگاه و تعریف درستی می‌داشت و به عنوان یک ضرورت پرورشی مورد توجه بود، مطمئنم این اندازه در آموزش کودکان و نوجوان‌مان دچار بحران نمی‌شدیم.
او ابراز تاسف کرد: مسئولان آموزش و پرورش ما اصلا حاضر به ریسک نیستند چون سیستم آموزشی خود را درست و خلل ناپذیر می‌دانند.
میرزاپور که نمایش‌های مختلفی را با بازی هنرجویان کودک روی صحنه برده است، درباره مشکلات آموزش‌های آنلاین توضیح داد: تمام دریافت مربی و هنرمند تئاتر به زنده بودن آن است. هرچند تلاش‌هایی در زمینه آنلاین انجام می‌شود ولی هنوز زمان زیادی باقی مانده تا خانواده‌ها بپذیرند که کلاس آنلاین هم حریمی دارد و کودک باید در زمان برگزاری کلاس تنها باشد.
این هنرمند یکی از بزرگ‌ترین مشکلات آموزش آنلاین برای کودکان را حضور غیرضروری و گاه مداخله‌های بی‌مورد پدر و مادرها دانست و تصریح کرد: اگر کودک مدام درگیر حضور پدر و مادر خود باشد، مربی نمی‌تواند تکنیک‌های آموزشی را در مورد او، به کار بگیرد چون در تمام مدت، چشم کودک به پدر و مادر است و حضور آنان اجازه نمی‌دهد مربی آزادی عمل داشته باشد.
بهاره میرزاپور در پایان گفت: طبیعتا حضور مربیان تئاتر در کنار معلمان مدرسه در آموزش دانش آموزان اتفاقی خجسته است ولی خیلی بعید است این اتفاق رخ بدهد، چون زمینه‌های آن فراهم نیست. ضمن اینکه این پرسش همچنان مطرح است آیا به همان اندازه که ما وجود تئاتر کودک را ضروری می‌دانیم، سیاست‌گذاران فرهنگی و آموزشی هم چنین ضرورتی را باور دارند.
انتهای پیام