خبرنگار باید مچ من را بگیرد

به گزارش ایسنا، در روزهایی که افراد مختلف بیش از دیگر روزهای سال سراغ پایگاه خبریان را می‌گیرند، باز هم ما به سراغ تعدادی از شاعران، نویسندگان و مترجمان رفته‌ایم. البته این گفت‌وگوها همانند همیشه نیست؛ باز هم پای ادبیات و کتاب در میان است، اما سوال از وضعیت ادبیات یا نقد و ترجمه نیست و از احوال کتاب پرسشی نمی‌شود، گفت‌وگوها از جنسی دیگر و خودمانی است. این‌بار سوژه خود پایگاه خبریان هستند.

در گفت‌وگوهایی که روایت‌های کوتاهی از سال‌ها ارتباط شاعران، نویسندگان و مترجمان با پایگاه خبریان است، از تاثیر پایگاه خبریان در کارشان و در جریان ادبیات می‌پرسیم، از رابطه‌شان با اصحاب رسانه جویا می‌شویم، که در این میان تشکرها، توصیه‌ها و بعضا گله‌هایی دارند و به مناسبت روزی که به نام پایگاه خبری ثبت شده است (هفدهم مردادماه)، از پایگاه خبریان می‌گویند.  

بیش از این انتظاری نمی‌توان داشت

محمد دهقانی، مترجم، نویسنده و استاد پیشین دانشگاه تهران گویا این‌بار هم همانند هربار منتظر سوال‌هایی درباره ادبیات، نقد ادبی و … است، اما وقتی از موضوع گفت‌وگو که درباره پایگاه خبریان است، مطلع می‌شود، سخنش را خودمانی‌تر آغاز می‌کند و درباره تاثیری که پایگاه خبریان در کارش داشته‌اند، می‌گوید: این‌که بخواهم بگویم در مورد کارهای خودم چه تاثیری داشته، چون آمار و اطلاع دقیقی در این مورد وجود ندارد نمی‌توانم نظر قطعی بدهم، اما می‌دانم که گاهی اوقات بعضی مطالبی که دوستان پایگاه خبری راجع‌به کارهای من نوشته‌اند یا مصاحبه‌هایی که با من داشته‌اند، انعکاس‌ها و بازتاب‌هایی که از آن‌ها دیده‌ام به نظرم خوب بوده، یعنی در مجموع به نظرم موثر بوده است.

او در ادامه با بیان این‌که پایگاه خبریان تا همین‌جا هم که کار کرده‌اند و می‌کنند خیلی خوب است، ادامه می‌دهد: با این وضعی که رسانه‌ها و جامعه ما از لحاظ ارتباط با رسانه‌ها دارند، فکر می‌کنم کاری که دوستان پایگاه خبری انجام می‌دهند خیلی خوب است و در شرایط فعلی انتظاری بیش از این از آن‌ها نمی‌توان داشت. اگر بخواهیم درباره شرایط آرمانی حرف بزنیم که آن وقت خیلی از شرایط دیگر هم باید مهیا شود. مثلا فرض کنید من دوست دارم ما مجله‌ای داشته باشیم یا یکی از روزنامه‌های ما ضمیمه‌ای مثل ضمیمه ادبی «تایمز» داشته باشد، ولی نمی‌شود.

دهقانی همچنین می‌گوید: شرایطی باید مهیا شود، اول از همه این‌که همه آزاد باشند راجع‌به هر اثری که می‌خواهند بنویسند، این مهم است. نه این‌که بعضی از آثار حتی حق انتشار هم نداشته باشند چه برسد به این‌که بخواهیم درباره‌شان نظر بدهیم. آثاری هم که منتشر می‌شوند کسانی از مخالفان و موافقان بتوانند آرای‌شان را درباره آن‌ها منتشر کنند. ولی فرض بفرمایید این‌جا در حوزه‌هایی اثری منتشر می‌شود، واقعا کسی جرات دارد آن را نقد کند و بگوید که خوب نیست و بعد از حوزه‌های خاصی هم حمایت می‌شود؛ چنین چیزی نمی‌شود. به چیزی که هست باید بسنده کنیم. در این شرایط با توجه به امکانات موجود، پایگاه خبریان در این زمینه‌ها خوب کار می‌کنند. گاهی صفحات ادبی را که نگاه می‌کنم، می‌بینم کارشان خوب است.

او در ادامه می‌گوید که ارتباطش با پایگاه خبریان تا کنون ارتباط بدی نبوده است و می‌افزاید: کمتر پیش می‌آید که دوستان پایگاه خبری با من تماس بگیرند و من به آن‌ها جواب ندهم. مگر این‌که درباره موضوع خاصی باشد که من اصلا نخواهم وارد آن موضوع بشوم یا در حد توان و تخصص من نبوده وگرنه تا آن‌جا که توانسته‌ام با آن‌ها همکاری کرده‌ام. گاهی اوقات مجلاتی هم هستند که درخواست مقاله می‌دهند یا مصاحبه‌ای می‌خواهند، اما نه به این علت که با آن دوست پایگاه خبری مشکلی دارم بلکه به دلیل این‌که با جریان آن مجله موافق نیستم ممکن است صحبت نکنم. وگرنه با خود دوستان پایگاه خبری اغلب رابطه خوبی دارم و آن‌ها هم همیشه در حق من لطف داشته‌اند.

محمد دهقانی در پایان این گفت‌وگو، روز پایگاه خبری را هم تبریک می‌گوید. 

پایگاه خبری باید مچ من را بگیرد

مصطفی رحماندوست، شاعر و نویسنده ادبیات کودک و نوجوان با شنیدن موضوع گفت‌وگو به مزاح می‌گوید که «امان از دست پایگاه خبریها»، اما سخنش را جدی‌تر ادامه می‌دهد و انگار توصیه‌هایی برای پایگاه خبریان دارد و بیان می‌کند: ما در ادبیات به خبر تحلیلی نیاز داریم، پایگاه خبریانی که من در اطرافم می‌بینم و کار می‌کنند و خیلی زحمت می‌کشند، حاصل زحمت‌شان این شده که لااقل آن‌چه در حیطه ادبیات کودک اتفاق می‌افتد به اطلاع مردم می‌رسد، که این‌ جای تشکر دارد. اما آن‌قدر خبرهای ریز و درشت می‌رسد، از رنگ چشم مصنوعی فلان هنرپیشه تا قد و بالای فلانی و بهمانی تا جنگ، گرسنگی و قحطی پشت سر هم خبر می‌رسد و می‌رود که جا برای تامل در خبرها برای مخاطب نمی‌گذارد.

او که معتقد است پایگاه خبریان باید کاری کنند که خبرهای‌شان دیده شود، نه این‌که فقط روی صفحه بیاید، در ادامه می‌گوید: برای این‌که خبرها دیده شود، خبر باید با زندگی عادی مردم پیوند پیدا کند. برای مثال در حوزه ادبیات کودک و نوجوان، شما خبری منتشر می‌کنید که کتابی به این نام منتشر شد. خیلی هم خوب، دست‌تان هم درد نکند، ولی تیراژ این کتاب حداکثر هزار تا است و خبر شما هم می‌آید و می‌رود و آن هزار تا هم در طول زمانی که خیلی زیاد است فروش می‌رود. اما اگر خبرهای شما توام با حساسیت درباره آن کتاب باشد، کمک می‌کنید به این‌که آن کتاب زودتر به دست مخاطب برسد.

رحماندوست سخنش را این‌طور ادامه می‌دهد: خبر یک اتفاق و تحلیل خبر یک اتفاق دیگر است؛ به این‌جا که می‌رسیم پایگاه خبریی باید تخصصی شود، یعنی شما نمی‌توانی هم پایگاه خبری نفت باشی، هم پایگاه خبری حوزه رمان بزرگسالان باشی و هم پایگاه خبری ادبیات کودکان. آن کسی می‌تواند خبر تحلیلی بدهد که خودش درباره یک ژانر کم‌کم صاحب‌نظر شود، چون می‌تواند به خاطر تخصصش بپرسد و ادبیات اقتصادی و تفریحی را از ادبیات تحلیلی و تاثیرگذار جدا کند و توجه مخاطب را به آن نوع از فعالیتی که قبول دارد، جلب کند.

شاعر «صد دانه یاقوت» از برخی پایگاه خبریها هم چنین می‌گوید: باز حالا خوب است، دو تا سوال می‌کنید که آدم فکر می‌کند قبلش خوانده‌اید. من بارها در سال‌های گذشته با پایگاه خبریهایی برخورد کرده بودم که می‌آمدند و می‌گفتند که چه بپرسیم. یعنی در این حد هم فکر پیشین نداشتند. حالا باز کمی بهتر است. مهم این است که وقتی پایگاه خبری کارش تمام می‌شود، مطمئن باشد که روی جامعه مخاطبش تاثیر گذاشته است. یعنی آن‌ها را یا به چیزی ترغیب کرده و یا از چیزی بازداشته و حس به آن‌ها داده است.

مصطفی رحماندوست سپس می‌گوید که با پایگاه خبریان خیلی خوب است و مشکلی با آن‌ها ندارد و می‌افزاید: من آن‌ها را می‌فهمم و آن‌ها هم من را می‌فهمند، تا حالا که این‌طور بوده است.

او معتقد است که پایگاه خبری باید مچش را بگیرد و می‌گوید: واقعیت این است که وقتی پایگاه خبریی سراغ من می‌آید که کاملا خالی از ذهن است و درباره موضوعی که می‌پرسد، چیزی نمی‌داند و ابتدایی‌ترین اطلاعاتی را که حتی با یک جست‌وجوی ساده در اینترنت می‌شود پیدا کرد ندارد، در این مواقع جواب نمی‌دهم و می‌گویم که تو باید مچ من را بگیری، کارت این است، نه این‌که خبری را که می‌تواند پخش هم نشود پخش کنی.

این شاعر کودکان و نوجوانان ادامه می‌دهد: پایگاه خبری باید از خودش بپرسد در حیطه تخصصی خودش چه تاثیری دارد؛ مثالی می‌زنم: سال‌ها پیش در ایتالیا پایگاه خبریی از من پرسید آیا نویسنده ایرانی می‌تواند با درآمد کتاب زندگی کند؟ من به این سوال جواب دادم. هشت سال بعد من دوباره همین پایگاه خبری را در ایتالیا دیدم، انتظار نداشتم اولین سوالش این باشد که شما هشت سال پیش گفتی فلان و حالا چی! یعنی او برای خودش آرشیو و دفتری داشت و آدم‌ها را دسته‌بندی کرده بود و سوالاتی که می‌کرد ریشه‌دار بود. خلاصه پایگاه خبری باید خیلی زرنگ‌تر از حتی یک هنرمند یا نویسنده باشد تا بتواند پنهانی‌ها را درک و ابلاغ کند و حساسیت داشته باشد. در جامعه دموکراتیک پایگاه خبریان نقش بسیار اساسی‌ای دارند. اگر در جامعه ما پایگاه خبریان نقش اساسی‌ای نداشته‌اند یا جامعه دموکراتیک نیست یا پایگاه خبریان پایگاه خبری نیستند.

برخی صحبت‌ها را نگوییم تا به مکافات نیفتند

محمدعلی بهمنی، شاعر و ترانه‌سرا با شنیدن نام پایگاه خبریان، از احترامی که برای آن‌ها قائل است می‌گوید اما تاکیدش بر این است که پایگاه خبریان در نگارش واقعیت و آن‌چه گفته‌ ‌شده به درستی عمل کنند. او می‌گوید: طبیعی است که اصلا این کار برای آگاهی دیگران خلق شده است. حتی اگر سوالات پیچیده هم باشد اما واقعیت صادقانه و همان‌طور که گفته‌ شده گذاشته و پخش شود. پایگاه خبریی یک خدمت است.

او در ادامه بیان می‌کند: مثلا من گاهی خیلی صحبت می‌کنم اما برخی‌هایش را انگار لازم نمی‌دانند یا مجالش را ندارند که بیاورند، این است که آدم حس می‌کند پس برای چه صحبت کرده. وگرنه پایگاه خبریی کاری است که باید برای آن احترام قائل شد، چون می‌خواهند آگاهی ذهنی برای دیگران ایجاد کنند.

بهمنی معتقد است همین‌که مصاحبه انجام‌شده با یک پایگاه خبری باعث شود مخاطبان قدری فکر کنند، پایگاه خبری خدمت کرده است و می‌گوید: مهم این است آن‌که خبرها را می‌شنود، به دردش بخورد. اگر هم به دردش نمی‌خورد اقلا از آن بگذرد و شایعه‌سازی نکند. اما در هر صورت عزیزی که کارش این‌گونه است خیلی دوست‌داشتنی است.

بهمنی در ادامه از یکی از گفت‌وگوهایی که داشته است چنین می‌گوید: من مصاحبه‌ای درباره واژه «آغوش» انجام داده بودم، برای آن پایگاه خبری درباره استفاده‌های مختلف از این واژه توضیح دادم اما ایشان فقط بخشی از صحبت من را گذاشته بود. برای همین بعد از آن من واکنش‌هایی را دریافت کردم. البته من از آن پایگاه خبری تشکر هم می‌کنم اما باید همه آن‌چه را گفته بودم می‌گذاشت.

این ترانه‌سرا می‌افزاید: من اصلا برای یکایک شخصیت‌های پایگاه خبری احترام قائل هستم چرا که حتما خودشان شوقی داشته‌اند که دارند این کار را ادامه می‌دهند. می‌دانم گاهی حتی در چند گفت‌وگو شاید برای‌شان مزاحمت‌هایی هم فراهم شود و افرادی به آن‌ها بگویند که چرا این را گذاشتی یا نگذاشتی. هرچه درباره مشکلات زندگی با افراد صحبت کنند و راه چاره‌ را از کسی بپرسند، دیدهایی است که ممکن است اقلا یکی از آن‌ها تاثیرگذار باشد، هم برای حکومت و هم برای مخاطبان.

محمدعلی بهمنی همچنین می‌گوید: چون باورشان داریم، گاهی باید برخی صحبت‌ها را به آن‌ها نگوییم تا آن‌ها به مکافات نیفتند.

انتهای پیام