قاسم محبعلی در گفت‌وگو با ایسنا با بیان اینکه تنش در روابط برخی از کشورهای حاشیه خلیج فارس با ایران یکی از مسائلی است که باعث شده تاکنون برخی از کشورهای این حوزه به طرح” صلح امید” که از سوی تهران مطرح شده واکنشی نشان ندهند، خاطرنشان کرد: مساله خلیج فارس تنها یک مساله محلی نیست. در واقع می‌توان گفت امنیت در خلیج فارس برای بسیاری از کشورهای فرامنطقه‌ای نیز حائز اهمیت است چراکه این منطقه نقطه مهمی در حرکت کشتی‌های حامل انرژی و انتقال نفت از منطقه خلیج فارس به دیگر نقاط مختلف جهان است. بنابراین تحولات در خلیج فارس و تنگه هرمز برای کشورهای فرامنطقه‌ای اهمیت دارد و آنها در همین چارچوب تمایل دارند که در امور این منطقه در راستای تامین منافع خود دخالت داشته باشند.
وی با بیان اینکه شاید برخی از آنها حتی تمایل داشته باشند که طرح ایران در این زمینه به نتیجه نرسد، افزود: از دیگر سو باید به این موضوع توجه داشت که بین کشورهای منطقه موازنه قدرت برقرار نیست،در این منطقه کشورهای بزرگی چون ایران، عربستان و عراق قرار دارند و در مقابل کشورهایی همچون امارات، بحرین و قطر.
این کارشناس مسائل غرب آسیا در همین راستا افزود: بعضاً مشاهده می‌شود که کشورهای کوچک در خلیج فارس با توجه به اینکه به کشورهای بزرگ در این منطقه اعتمادی ندارند، تمایل دارند که قدرت‌های فرامنطقه‌ای نیز برای ایجاد امنیت آنها در خلیج فارس حضور داشته باشند. بنابراین باید گفت که با توجه به این بی‌اعتمادی که بعضا دارای سبقه تاریخی نیز است ، کشورهای کوچک این منطقه علاقه‌ای ندارند که تعیین‌کننده اصلی روند در خلیج فارس فقط کشورهای بزرگ منطقه باشند چراکه آنها را خطری برای خود می‌دانند که در این ارتباط می‌توان به حمله عراق به کویت در دهه ۹۰ میلادی اشاره کرد.
این دیپلمات پیشین کشورمان در پاسخ به این سوال که ایران در طرح صلح امید این پیشنهاد را مطرح کرده که پنج کشور عضو شورای امنیت که دارای حق وتو هستند به همراه سازمان ملل در این طرح نقش نظارتی داشته باشند و آیا این موضوع نمی‌تواند باعث جلب توجه کشورهای بزرگ جهت مشارکت برای اجرای این طرح شود، افزود: ایران به این موضوع توجه داشته است ولی مساله مهم این است که در بین اعضای شورای امنیت سازمان ملل اختلاف وجود دارد و این اختلاف باعث شده که آنها نتوانند در مورد اینگونه طرح‌ها خیلی فعال باشند.
محبعلی ادامه داد: آمریکای زمان ترامپ نیز اعتباری برای شورای امنیت و سازمان ملل متحد قائل نیست و ترجیح می‌دهد که سیاست‌های یکجانبه خود را در عرصه بین‌الملل به پیش ببرد. بنابراین اجازه نمی‌دهد که در اینگونه مقوله‌ها شورای امنیت و سازمان ملل نقش جدی ایفا کنند.
انتهای پیام
