به گزارش ایسنا، کمردرد یک سندرم رایج است و به چهار نوع کمردرد حاد، تحت حاد، مزمن و راجعه تقسیم می‌شود. مداخلات فیزیکی جهت بهبود تعادل و توانایی راه رفتن بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی با رویکردهای مختلفی در محیط‌های آب و خشکی اجرا شده‌اند که در این میان ورزش پیلاتس به عنوان روش تمرینی مبتنی بر افزایش قدرت عضلانی و با تاثیرات مستقیم بر افزایش سلامت عمومی به روشی موثر در مدیریت کمردرد و توانبخشی آسیب‌ها تبدیل شده است.پژوهشگران در مقاله‌ای به نام ” تأثیر ۸ هفته تمرینات منتخب پیلاتس در دو محیط آب و خشکی بر بیماران زن مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی ” تاثیر پیلاتس را بر کمردرد مزمن بیماران زن بررسی کردند.
در این پژوهش که علی یلفانی، دانشیار دانشگاه بوعلی سینا، زهره کوماسیان، کارشناس ارشد دانشگاه بوعلی‌سینا و زهرا رئیسی، استادیار دانشگاه اراک انجام داده‌اند آمده است:« در مطالعه نیمه‌تجربی حاضر ۲۴ دانشجوی زن که به کمردرد مزمن غیراختصاصی مبتلا بودند با پر کردن فرم رضایتنامه، به صورت داوطلبانه شرکت کردند.معیارهای ورود به تحقیق برای هر دو گروه داشتن کمردرد مزمن و ناشناخته بودن علت درد با تایید پزشک و سابقه ابتلا بیش از سه ماه بود. شرایط خروج شامل اختلال ساختاری در ستون فقرات، داشتن سابقه جراحی یا شکستگی یا داشتن هرگونه بیماری دیگری که می‌توانست در متغیرهای مورد مطالعه موثر باشد، بود.»
شرکت‌کنندگان به طور تصادفی به دو گروه ۱۲ نفره تمرینات پیلاتس در آب و خشکی تقسیم شدند. در هر دو گروه ترمینات یکسان و منتخب پیلاتس به مدت هشت هفته و هفته‌ای سه جلسه به مدت ۷۵ دقیقه اعمال شد.
در گروه آب، تمرینات در استخر در آبی به عمق ۱۵۰ سانتی‌متر و دمای ۱±۲۹ درجه سانتی‌گراد و همچنین تمرینات خشکی در سالن و بر روی تشک انجام شدند. در کل، پیلاتس شامل ۵۰۰ حرکت کششی و تقویتی است. در این تحقیق از ۱۴ تمرین منتخب به صورت ایستاده که قابل انجام در هر دو محیط بود، در سه سطح استفاده شد.
محققان در این پژوهش می گویند:« کلیه ارزیابی‌ها و اندازه‌گیری‌ها در یک جلسه قبل و یک جلسه بعد از انجام اعتماد نو به نقل از برنامه تمرینی انجام شد. درد افراد با استفاده از مقیاس بصری سنجش درد که ابزاری معتبر در سنجش میزان درد مزمن بیماران است، اندازه‌گیری شد.»
بر اساس آن چه در این مقاله آمده نتایج نشان داد آزمودنی‌ها در هر دو گروه، کاهش معنی‌داری در میزان درد و ناتوانی نشان دادند، در عین حال بین دو محیط تمرینی تفاوت معنی داری از نظر بهبود درد و ناتوانی یافت نشد. پیلاتس روش مناسب و محبوبی برای افزایش ثبات تنه است که بیشترین تمرکز را بر عضلات مرکزی دارد و با کمترین احتمال آسیب، توسط هر فردی به راحتی قابل اجراست.
در این پژوهش آمده است:« با توجه به نتایج حاصل، احتمالا انجام تمرینات منتخب توانسته است با تقویت عضلات ناحیه مرکزی، کاهش درد و ناتوانی بیماران را به همراه داشته باشد. با این حال به نظر می‌رسد که افزایش قدرت عضلانی تنها دلیل موجود برای بهبود کمردرد نیست بلکه ممکن است پیلاتس با اصلاح الگوی به کارگیری عضلات و بهبود کنترل عصبی عضلانی موجب کاهش درد و همچنین کاهش ناتوانی بیماران شده باشد.»
یلفانی و همکارش در بخش دیگری از این پژوهش می‌گویند:« با توجه به اثرگذاری بیشتر محیط آب بر کاهش درد و از طرفی تاثیر بیشتر محیط خشکی بر بهبود و کاهش میزان ناتوانی، به نظر می‌رسد ترکیبی از انجام تمرینات در آب و خشکی در درمان این بیماران جهت بهره‌مندی هرچه بیشتر از مزایای دو محیط می‌تواند بهترین انتخاب باشد. در واقع با توجه به مزایای روانی زیاد محیط آب و همچنین کم‌خطر بودن این محیط هنگام انجام تمرینات، می‌توان در ابتدا و به عنوان فاز اول درمان از محیط آب برای شروع تمرینات در بیمارانی که شدت درد بالاتر و همچنین عملکرد ضعیف‌تری دارند استفاده کرد سپس در فاز بعدی درمان، تمرینات در محیط خشکی انجام پذیرد. در نهایت روش درمانی می تواند طبق ترجیح و نظر بیمار انتخاب شود.»
این پژوهش در شماره اول بیست‌ویکمین جلد فصلنامه علمی پژوهشی ابن‌سینا منتشر شده است.
انتهای پیام
