این یادداشت دل نوشته ای است در باب حال این روزهای فعالین دانشجویی
ديگر خبري از فضاي آزاد در دانشگاه ها نيست؛ یا خبري از آن سخنان اتشين در روح جواني، آن نقدهاي مهم و بجايي كه بر بدنه نظام وارد مي شد!
به قول خودمان ديگر حس و حالش نيست!
حدودا نزديك به ١٥ سال از اوج دوران فضاي باز دانشگاه كه كمترين اجازه دخالت به نهادهاي بيرون از دانشگاه داده مي شد، گذشته است؛ جايي كه بايد درود فرستاد بر بزرگ مردي كه اكنون آوردن نام و تصويرش ممنوع است.
فضايي كه در آن دانشجويان براي برگزاري يك سخنراني آنچنان استقبال مي كردند كه حتي حاضر به ايستادن متمادی و يا نشستن بر روي پله هاي خشك سالن هاي دانشگاه بودند تا به هر قيمتي كه شده، حرف هاي مطرح شده را بشنوند تا درك صحيح تري از وضعيت جامعه و نظام و قدرت تحليل بهتري داشته باشند.
اما بعد از آن زمان طلايي دانشگاه ها كه هر كس به راحتي حرفش را مي زد و آزادي بیان به معناي واقعي کلمه شكل گرفته بود، اکنون با چنين دانشجويان رخوت زده‌ای رو به رو هستيم که بررسی علل این آفت در دانشگاه ها، نیازمند بحث‌ها و آسیب‌شناسی جدی تری است.
مگر مي شود بي هیچ علت و دلیلی، يك جهش افولانه، آن هم تا این حد داشته باشیم؟
بحث هاي زيادي در اين مقوله شده است اما بعضا در جامعه مي شنويم كه فلان دانشجو را نگاه كنيد كه چه مي كند! اين اقا يا خانم مي بايست در حال حاضر، دولت و حتی حکومت را در فلان ابعاد نقد کند اما كاملا تهی از دغدغه شده است و ذهنش معطوف به بسياري، بجز آنچه که باید، هست.
آنان كه گاهي در مصاحبه ها، محافل و هر موقعیت دیگری، از انفعال دانشجویان و دوري از ارزش ها توسط برخی از آنان ابراز نارضایتی می کنند، می توان گفت که از حال و روز روزهاي سخت اين قشر فرهيخته خبر ندارند!
كاش كساني كه مقصر را دانشجويان بي دغدغه مي دانند، به قول معروف در گودي بودند؛ آن وقت نيازي به تحليل نبود؛ نياز به سخن نبود؛ هر چه كه مي بايست گفته شود، به عينه لمس مي شد.
اگر واقع بينانه بنگریم، هر زمان که به فعالیت های تشكل های دانشجويي و هزينه هايي كه بسياري از دانشجويان در پی دلسوزي و در راه نقد و كمك به ايراني بهتر و كشوري آبادتر بوده است، برسیم، بايستی آه سردي بر خود و كساني كه حركات گاز انبري را به دانشگاه آوردند، كشيد و برای ساکن شدن جنین جوی بر دانشگاه، تاسف خورد. چراکه گاهي قلم ها را شكستند، گاهي تهديد كردند و البته مواردي هم منجر به ابهام آینده تحصیلی دانشجویان شد. لکن دانشجو موجی است که آسودگی او، عدم اوست!
اما در شرایط امروز، جامعه دانشجويي از هزينه دادن خسته شده است و خاطره هاي خوبي ندارد و همچنین به دلیل بازخورد تحرکات گذشته، اکنون ترسيده و محافظه كار شده است. اين فضا تا جايي ادامه پیدا کرده است كه بسياري از مسئولين را هم بي نصيب نگذاشته است!
جامعه دانشجويي تشنه آزادي بيان واقعي و نه نمادین، تشنه مطرح و پیاده کردن ايده هاي خود و تشنه نقد در تمامي عرصه ها است. چراکه متاسفانه ديواري كوتاه تر از دیوار دانشجو در جامعه ما نيست؛ هر زمان كه تازه گداخته شديم، يا آب سردي بر رويمان ريخته شد تا نه تنها نتوانيم پخته تر شويم، بلكه به سختي مسیر را ادامه دهيم و يا آنقدر ما را در شرف شعله قرار دادند تا خاكستر شويم و خود در پی برداشتن خاکسترهای خود برآییم!
جالب است حال به ما خرده مي گيرند! جماعتي مي گويند شما مبلغين فرهنگي جامعه هستيد اما خود بیراهه را برگزیدید و در اصلاح خود برنمی آیید؛ عده اي ما را متهم به بي دغدغدگی و بی انگیزگی مي كنند و مي گويند آرمان گرایی، چالش گرایی و از این قبیل صفت ها در شما وجود ندارد و به وضعيت كشور حساسيت نشان نمي دهيد!
البته ما نیز آنقدر که گوش هایمان از اینچنین سخنان پر شده است، دیگر تاثیری از این افکار منفی نمی گیریم و از ادامه مسیر دلسرد نمی شویم؛ بلکه هر روز با ایده هایی پر رنگ تر و شاید کاراتر، به تدریج مسیر فعالیت دانشجویی را طی می کنیم تا شاید در پایان، به مقصد آرمان ها دست پیدا کنیم.
حسام میرزایی
دبیر انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه حضرت ولی عصر (عج) رفسنجان
