«محسن حاجی میرزایی» وزیر اسبق آموزش و پرورش در خصوص تحقق عدالت آموزشی در کشور و موانع موجود در این راه به خبرنگار ایلنا گفت: ما در یک سطح با مسائل متعددی روبه رو هستیم از جمله نابرابری‌های آموزشی در کشور. ممکن است برخی به همین نابرابری‌ها توجه کنند و بخواهند برای رفع آن اقدام کنند، اما من معتقدم باید این پدیده را واکاوی کنیم و به ریشه‌های آن برسیم.
حاجی میرزایی تصریح کرد: باید دید چه عواملی موجب می‌شود سیستم آموزشی ما در چنین شرایطی قرار بگیرد؟ من دو عامل را برای این کار شناسایی کرده ام؛ ابتدا اینکه فکر می‌کنم نظام آموزشی ما بد طراحی شده است و نظامی که بد طراحی شده باشد را نمی‌توان خوب مدیریت کرد.
وزیر اسبق آموزش و پرورش در ادامه با بیان اینکه نکته دیگر این است که عناصر و اجزای نظام آموزش مفصل‌بندی درستی ندارد، اضافه کرد: اجزا در این نظام از اهداف کلی حمایت نمی‌کنند، بنابراین دستیابی به اهداف نظام تعلیم و تربیت که توزیع نصیب برابر آموزشی برای همه دانش آموزان در سراسر کشور است، با این شرایط محقق نمی‌شود. این پدیده، پدیده‌ای جدید نیست که تازه در این سال‌ها مورد توجه قرار گرفته باشد بلکه ده‌ها سال است که مورد توجه بوده، ولی سوال این است که چرا حل نشده است؟
او افزود: به نظرم ریشه چنین مسئله‌ای برمی گردد به این نکته که ما تلاش کردیم مشکل را از طریق مدیریت حل کنیم در حالی که باید طراحی نظام آموزش را بهینه کنیم و گفت‌وگوهای عمیق‌تری صورت بگیرد.
حاجی میرزایی بیان کرد: به اعتقاد من نسبت حاکمیت با آموزش و پرورش را به مفهوم واقعی شاهد نیستیم. هر چند قبل از انقلاب هم وضعیت اینطور بود و منوط به بعد از انقلاب اسلامی نیست، اما بعد از انقلاب اسلامی ایران توقع این بود که چون انقلاب ما، انقلابی فرهنگی است، ارکان اداره جامعه مانند دولت، مجلس، شورای عالی انقلاب فرهنگی و… نگاه ویژه‌تری از نسبت بین آموزش و پرورش و جامعه داشته باشند.
وزیر اسبق آموزش و پرورش خاطرنشان کرد: بنابراین از بسیاری از نقش‌هایی که جزو ماموریت‌های ارکان حاکمیت در نسبت با آموزش و پرورش است، غفلت شده است و زمانی که چنین وضعیتی پیش می‌آید، نظام آموزشی ما آسیب می‌بیند.
او در پاسخ به این سوال که آیا با افزایش کمی مدارس غیردولتی و وضعیت فعلی آموزش و پرورش کشور، هنوز می‌توانیم بگوییم که آموزش و پرورش ایران رایگان و مردمی است؟ گفت: من معتقدم آموزش و پرورش بدون مشارکت جامعه قادر به ادامه مسیر نخواهد بود، اما فهم ما از مشارکت جامعه در آموزش و پرورش در طی سالهای گذشته دچار انحراف شده است. مشارکت جامعه در آموزش و پرورش به معنای این نیست که در هزینه‌های مالی مدرسه کمک کنند، بلکه ما باید اقتدار خانواده را برای مشارکت موثر در آموزش و پرورش به رسمیت بشناسیم.
حاجی میرزایی در ادامه با تاکید بر اینکه روند مشارکت خانواده با مدرسه در سالهای اخیر پیش نرفته است، اظهار کرد: مشارکت خانواده و مدرسه در این سال‌ها به شکلی که باید رخ نداده و تبدیل به این شده است که هر خانواده‌ای که می‌تواند فرزندش را در مدرسه مناسب‌تری ثبت نام کند، این کار را انجام می‌دهد. این وضعیت، معنایش مردمی شدن آموزش و پرورش و مشارکت خانواده و مشارکت اجتماعی نیست. مردمی شدن آموزش و پرورش این است که در فرایند تعلیم و تربیت دانش آموزان، خانواده مشارکت موثرتری داشته باشد که گفت‌وگو در این خصوص نیاز به تشریح دقیق‌تری دارد.
انتهای پیام/