به گزارش اعتماد نو به نقل از برنا؛ پژوهشگران در دانشگاه گلداسمیت لندن جنبه هایی کلیدی از در آغوش گرفتن ایده‌آل از جمله مدت زمان بهینه و الگوی بغل کردن را آشکار کرده اند.
پژوهشگران دریافتند که در آغوش گرفتن طولانی‌تر – بین پنج تا ۱۰ ثانیه – در مقایسه با موارد کوتاه‌تر تاثیر مثبت بیشتری دارد. همچنین، آنها متوجه شدند که موقعیت قرارگیری دست ها – چه به صورت متقاطع یا حلقه شده دور گردن و کمر – تاثیر چندانی در احساس ایجاد شده در فرد ندارد، اگرچه الگوی دست های متقاطع رایج‌تر است.
در شرایطی که این پژوهش نشان می دهد که باید از در آغوش گرفتن بسیار کوتاه پرهیز کرد، اما هنوز مشخص نیست که چه مدتی بیش از حد طولانی محسوب می شود و به پژوهش های بیشتر در این زمینه نیاز است.
به گفته پژوهشگران، این مطالعه شاید نخستین موردی است که عوامل تاثیرگذار بر ارزیابی و رفتار در آغوش گرفتن و این که آیا می توانند در خلق و خو تاثیرگذار باشند یا خیر را بررسی می کند. در مرحله نخست مطالعه، ۴۸ شرکت کننده که به دلیل محدودیت های موجود همگی زن بودند، حضور داشتند. از این افراد خواسته شد تا در فواصل زمانی یک، پنج یا ۱۰ ثانیه و در دو الگوی مختلف شامل قرارگیری دست ها به صورت متقاطع و دور گردن-کمر، همدیگر را در آغوش بگیرند. در الگوی اول یک دست از روی شانه و دست دیگر از زیر بغل عبور می کند و در الگوی دوم دست ها دور گردن یا در قسمتی زیر شانه ها حلقه می شوند.
همچنین، چشم داوطلبان با چشم‌بند بسته شد تا از تاثیر بازخورد دیداری بر ادراک لمسی جلوگیری شود. پس از انجام این کار، سه بار از شرکت کنندگان در مورد احساسی که از در آغوش گرفتن فردی دیگر در آنها ایجاد شده بود پرسش شد که بار نخست بلافاصله پس از این کار و دو بار دیگر سه دقیقه و شش دقیقه بعد بود.
پژوهشگران دریافتند که در آغوش گرفتن های یک ثانیه ای نسبت به موارد پنج یا ۱۰ ثانیه ای کمتر خوشایند در نظر گرفته شده اند، در شرایطی که در آغوش گرفتن های پنج تا ۱۰ ثانیه ای نتایج مثبت مشابهی داشتند. در یک مقیاس لذت یک تا ۱۰۰، امتیاز در آغوش گرفتن های یک ثانیه ای به طور میانگین کمتر از ۵۰ بود. در مقابل، برای در آغوش گرفتن های پنج تا ۱۰ ثانیه ای امتیازهای بیشتر از ۶۰ ثبت شد و تفاوت معناداری نیز بین این دو بازه زمانی طولانی‌تر مشاهده نشد.
وضعیت دست ها تاثیر کم یا هیچ تاثیری روی شرکت کنندگان نداشت که موجب شگفتی کارشناسان شد زیرا آنها فکر می کردند که بغل کردن در وضعیت دست های متقاطع مدل راحت‌تری نسبت به قرارگیری دست ها دور گردن-کمر است.
در مرحله دوم این مطالعه، پژوهشگران از ۲۰۰ دانشجو زن و مرد در پردیس دانشگاه گلداسمیت درخواست کردند تا همدیگر را در آغوش بگیرند تا شرایط در دنیای واقعی و یک محیط عمومی بررسی شود. تیم پژوهشی داده های مرتبط با جنسیت، قد، و میزان نزدیکی عاطفی هر زوج را جمع آوری کرده و از آنها خواستند تا به تجربه خود در مقیاس صفر تا ۱۰۰ امتیاز دهند.
پژوهشگران بدون این که دانشجویان را به در آغوش گرفتن طرف مقابل با الگویی خاص تشویق کنند، و به رغم تفاوت جنسیتی و قد بین افراد دریافتند که الگوی در آغوش گرفتن با دست های متقاطع رایج‌تر است و ۶۶ مورد از ۱۰۰ در آغوش گرفتن را شامل می شد.
پژوهشگران دریافتند که اختلاف قد و میزان نزدیکی عاطفی اثر چندانی روی الگوی در آغوش گرفتن نداشته و حدس می زنند که الگوی در آغوش گرفتن با دست هایی حلقه شده به دور گردن-کمر ممکن است در صورت اختلاف قابل توجه قد رایج‌تر باشد.
در مجموع، نتایج حاکی از آن است که ایمن‌ترین و به احتمال زیاد خوشایندترین مدل در آغوش گرفتن آنهایی هستند که پنج تا ۱۰ ثانیه طول می کشند، در شرایطی که دست ها به صورت متقاطع قرار گرفته اند.
این مطالعه در نشریه Acta Psychologica منتشر شده است.