«مهمترین ویژگی حضرت آیت الله ناصری (ره) در دوره حیات علمی‌شان این بود که هیچگاه تحصیل علم را فدای معنویت نکردند و در عین حال معنویت را نیز فدای تحصیل علم نکردند. در واقع، ایشان دو بال علم و تقوا را همزمان با یکدیگر به پیش می‌بردند و به دیگران نیز در این رابطه توصیه‌های فراوانی داشتند.»
به گزارش خبرنگار ایلنا، حضرت آیت‌الله محمدعلی ناصری (ره)، مجتهد، فقیه و استاد اخلاق دعوت حق را لبیک گفت. محبت به امام زمان (عج) و اشاعه این محبت چه در حوزه‌های علمیه و چه در جامعه، یکی از مهمترین ویژگی‌های این شخصیت دینی بود که در کنار ویژگی‌های برجسته دیگری نظیرِ پیشبرد همزمان دو بالِ تهذیب و تحصیل در کنار یکدیگر و فدا نکردن یکی به نفع دیگری، عملا ایشان را به سمبل و نمودی عینی از یک شیعه منتظرِ حقیقی تبدیل کرده بود. الگویی که خصوصا در جهان پیچیده کنونی که در آن روایت‌ها و گفتمان‌ها و ایده‌ها و افکار گوناکون بعضا مانع از مشاهده چهره‌ی واقعی حق و حقیقت می‌شود، از اهمیت قابل ملاحظه‌ای برخوردار می‌شود.
در این راستا در گفتگو با حجت‌الاسلام و المسلمین سیدمصطفی حسینی، پژوهشگر حوزه فقه و مدیر مرکز پژوهشی بنیاد علمی و فرهنگی هاد و از نزدیکانِ آیت‌الله ناصری(ره)، به بررسی و مرور برخی از مهمترین ویژگی‌های حیات علمی و اجتماعی آن فقیه بزرگوار پرداختیم که در ادامه می‌خوانید:
بسیاری معتقدند آیت‌الله ناصری نمونه حقیقی یک شیعه منتظر بودند. در واقع ایشان تا حد زیادی به نمود و الگویی از این مساله تبدیل شده بودند. دلیل اصلی طرحِ این مسأله را چه می‌دانید؟
حضرت آیت‌الله ناصری حقیقتا نمونه‌ای عینی از یک شیعه منتظرِ واقعی به حساب می‌آمد و علت آن نیز این بود که ایشان همواره در همه حرکات و رفتارهای خود به یاد حضرت بقیه الله الاعظم بودند و توسل و ارتباط با حضرت را به تمامی مردم توصیه می‌کردند و خودشان نیز در این توصیه پیشگام بودند و همواره رضایت امام زمان (ع) را درنظر می‌گرفتند. البته که این مساله را در تمامی مراحل زندگی ایشان چه در امور اجتماعی و چه علمی و حوزوی و تبلیغی می‌توان به وضوح مشاهده کرد و ایشان سعی داشتند هم خود را به امام زمان (عج) نزدیک کنند و هم در نزدیکیِ کلیتِ جامعه به ایشان نیز کنشگری داشته باشند.
حضرت آیت الله ناصری (ره) حیات علمی بابرکتی را داشته‌اند و شاگردان زیادی را نیز در این حوزه تربیت کرده‌اند. مهمترنی ویژگی حیات علمی ایشان را چه می‌دانید؟
حیات علمی حضرت ایت الله ناصری (ره) که از نجف آغاز می‌شود، همواره نمودی عینی از توجه ایشان به دو بالِ علم و تقوا در زندگی شخصی‌شان بود. در واقع ایشان علم و تقوا و تهذیب و تحصیل را به طور همزمان مدنظر داشتند. از نقطه نظر علمی ایشان از شاگردان حضرات آیات خویی، شاهرودی و دیگر بزرگواران بودند. در عین حال از حیث معنوی نیز از شاگردانِ آقا سیدمرتضی کشمیری، آیت‌آلله حاج شیخ عباس قوچانی و همچنین مرحوم آیت‌الله قاضی طباطبایی بودند و البته از محضر بزرگان دیگری نظیرِ آقا سیدهاشم حداد و حاج عبدالزهرای گرعاوی استفاده کردند.
ایشان همواره به دنبال این بودند که مردان الهی و انفاس پاکی را پیدا کنند و از محضر آنها مخصوصا در حوزه علمی بهره ببرند. مهمترین ویژگی حضرت آیت الله ناصری (ره) در دوره حیات علمی‌شان این بود که هیچگاه علم و تحصیل، ایشان را از تهذیب و تطهیر باطن بازنداشت و از سوی دیگر، تهذیب نفس، ایشان را از علم و تحصیل و طی کردن مدارج عالی علمی بازنداشت. این مساله حقیقتا مهمترین و بهترین ویژگی آیت الله ناصری (ره) بود که علم و تحصیلِ آن را به جای خود داشند و هرگز تحصیل علم را فدای معنویت نکردند و در عین حال معنویت را نیز فدای تحصیل علم نکردند. در واقع هر دو بال را با هم به پیش بردند و در عین حالا همیشه توصیه محوری ایشان به طلاب این بود که بایستی با دو بالِ تهذیب و تحصیل حرکت کنند و ارتباط خود را با حضرت بقیه الله اعظم قطع نکنند.
ایشان حتی در این رابطه تصریح داشتند که «من هرگاه در مطلبی از مطالب علمی و تحصیلی به مشکلی برمی‌خوردم و مطلبی را در علوم حوزوی متوجه نمی‌شدم و راه به جایی نمی‌بردم، به امام زمان (ع) توسل می‌کردم و پس از این توسل بار دیگر شروع به مطالعه مساله مورد نظر می‌کردم و مشاهده می‌نمودم که آن مشکل علمی به راحتی حل می‌شود.»
وجه ممیز حضرت آیت الله ناصری (ره) در قیاس با دیگر علما و فضلا را در چه می‌دانید؟
وجه امتیاز حضرت آیت‌الله ناصری نسبت به دیگر علما و فضلا در حوزه‌های علمیه این بود که ایشان به معنای واقعی کلمه ملجا و ماوایی برای سالکین الی الله و کسانی که دوست داشتند تطهیر باطن و تهذیب نفس کنند بودند. در واقع ایشان جدای از پذیرش آنها، این قبیل افراد را قدم به قدم راهنمایی می‌کردند. در عین حال، هر فردی که به دنبال امام زمان (ع) می‌گشت و ذره‌ای از محبت امام زمان (عج) در دلش قرار می‌گرفت، وقتی خدمت حضرت آیت‌الله ناصری (ع) می‌رسید متوجه می‌شد که گمشده‌اش را یافته و می‌فهمید که ایشان همان فردی است که می‌تواند دستش را در دستِ امام زمان(ع) قرار دهد.
به نظر شما فقدان ایشان چه تاثیری بر جامعه علمی حوزوی و کلیت جامعه خواهد داشت؟
به نظر من فقدان حضرت آیت‌الله ناصری (ره) در نوع خود کمبودی قابل توجه را برای جامعه علمی حوزوی نیز ایجاد کرده که هرگز این شکاف و خلا پُر نخواهد شد. همانطور که صریحِ روایت از معصوم (ع) هست که می‌فرمایند وقتی یک خلاء در نتیجه وفات عالم فقیهی ایجاد می‌شود، عالمی که حامل باشد و به یاد خدا باشد و مردم را نیز به یاد خدا بیندازد، عملا فقدانی در دین اسلام و جامعه اسلامی ایجاد می‌شود که این مساله هرگز پُر نخواهد شد. از این رو وفات حضرت آیت‌الله ناصری (ره) نیز عملا نمودی عینی از همین مساله است.
انتهای پیام/