به گزارش ایسنا و به نقل از تلگراف، “تانگشان” در سال ۱۹۷۶ بر اثر زلزله معدوم شد و دست‌کم ۲۴۰ هزار نفر از ساکنان آن کشته شدند.
بعد از آن شهر از نو ساخته شد و به شکل‌گیری چین مدرن کمک زیادی کرد. امروزه “تانگشان”، سیمان، مواد شیمیایی و بیش از پنج درصد فولاد جهان را تولید می‌کند. دیدن کامیون‌های روباز با رول‌های بزرگ فولاد که در حاشیه خیابان‌های شهر پارک می‌کنند، امری عادی‌ست.
رشد اقتصادی باعث شده صدها میلیون نفر از مردم از فقر بیرون بیایند، اما برای بسیاری از آن‌ها آب غیرقابل آشامیدن، غذای آلوده و هوای سمی به ارمغان آورده است. خشم عمومی بر علیه آلودگی هوا دولت را واداشت که دست به کار شود. استفاده از بخاری و اجاق‌های زغالی محدود و توزیع بنزین و گازوییل باکیفیت‌تر برای خودروها الزامی شد، اما عمده تمرکز بر صنایع سنگین بود.
تولید بیش از اندازه فولاد، سیمان، شیشه و آلودگی ناشی از نیروگاه‌های تولید برق که هزینه آن‌ها با وام‌های بسیار سنگین تامین شده بود، مثل یک بمب ساعتی اقتصادی بود که رهبران می‌دانستند باید آن را خنثی کنند.
صنعت، حوزه بسیار حساسی بود و نمی‌شد به این سادگی در آن اعمال نفوذ کرد. ما تیانجی، سردبیر China dialogue می‌گوید: اعتراض طبقه متوسط به رهبران، این حقانیت و مشروعیت را داد که به سمت برخی اصلاحات دشوار گام بردارند.
ماتیانجی می‌گوید: در سیستم قدیم، مقامات فقط سلامت اقتصاد محلی را ارزیابی می‌کردند. حالا نگرانی‌های زیست‌محیطی اهمیت بیشتری پیدا کرده است. شهردارانی که نتوانند کیفیت هوا را کنترل کنند، به وزارت حفاظت محیط‌زیست فراخوانده و بازخواست می‌شوند.
همچنین دولت ملی خبر از بستن ۱۰۳ نیروگاه زغالی داد. گفته می‌شود که دولت احتمالا ظرفیت تولید فولاد را ۵۰ میلیون تن دیگر کاهش خواهد داد.
برجسته‌ترین وجه مبارزه چین علیه آلودگی هوا این است که دولت دست از حمایت همیشگی خود از صنایع برداشت و به سطح بی‌سابقه‌ای از شفاف‌سازی و اطلاع‌رسانی رسید.
دولت شبکه‌ای برای پایش ذرات معلق بسیار ریز در سراسر کشور تشکیل داد و داده‌های به دست آمده از این ایستگاه‌ها را بدون سانسور در اختیار مردم قرار داد. هر کس با یک تلفن همراه می‌توانست کیفیت هوای محلی را در لحظه پایش کند و اگر کارخانه‌ای بیش از حد مجاز آلاینده منتشر می‌کرد، موضوع را به مقامات محلی گزارش دهد.
انتهای پیام