در این سال‌ها، خبرهای غمگنانه بسیاری از سقوط هواپیماها که به کشته شدن جمع کثیری از هموطنانمان منجر شده، در رسانه ها مخابره شده است؛ خبرهایی که برای انتشار هر کدام، نفس‌های پایگاه خبریان در سینه حبس شد، اشک‌ها ریختند و دست هایشان لریزد تا در نهایت توانستند به وظیفه اطلاع رسانی خود عمل کنند؛ اما از این بین، سنگینی خبر سقوط هواپیما c ۱۳۰ هنوز بر روی دوش اهالی رسانه احساس می شود؛ برای آنها انتشار این خبر به منزله تایید از دست دادن همیشگی جمعی از دوستانِ نزدیک و همکارانشان بود.
پانزدهم آذر ماه ۸۴، صاحب‌عزای مجلس، پایگاه خبریان و عکاسانی بودند که هر کدامشان می‌توانستند جای مرغان مهاجری باشند که در یک ظهر پاییزی بر آسمان پر کشیدند.
ماجرا از این قرار است. یک فروند هواپیمای نظامی C۱۳۰ با ۹۴ سرنشین و خدمه که عمده آنها را پایگاه خبریان رسانه‌های گروهی تشکیل داده و از تهران برای پوشش خبری رزمایش نظامی عازم منطقه چابهار بود، پس از نقص فنی، هنگام بازگشت به فرودگاه مهرآباد و فرود اضطراری در ساعت ۱۳:۴۵ در شهرک مسکونی «توحید» واقع در حوالی سه راه آذری، دچار سانحه شد و سقوط کرد. این سقوط در حالی رخ داد که خلبان هواپیما هنگام کنترل توانسته بود از برخورد آن با بلوک مسکونی یک شهرک مسکونی جلوگیری کند؛ اما یکی از بال های هواپیما هنگام سقوط با ساختمان مذکور برخورد کرد و دچار آتش‌سوزی شد. پس از سقوط هواپیما به زمین، صدای مهیب انفجار به گوش رسید و آتشی وسیع محل حادثه را فرا گرفت؛ آتشی که مهار آن ساعت ها به طول انجامید.
«در جریان این حادثه هیچکدام از ۹۴ سرنشین هواپیما زنده نماندند.»
اما برای ایسنایی ها شروع آن روز، مثل همه روزها بود و چه بسا شادتر! تا قبل از عصر حادثه، اهالی ایسنا مشغول تدارک برای جشن آغاز هفتمین سال تاسیس خود در آستانه روز دانشجو بودند. در چشمان هرکدام از بچه ها برق شادی به‌خاطر گذران شش سال پر جنب و جوش خبری و نور امید برای آغاز هفتمین سال با ایده های جدید، موج می زد. اما به ناگاه یک خبر و در نهایت تایید آن با چند تماس تلفنی، همه این شور و شوق را ربود و جای خود را به اشک و آه و فریادهای ناباورانه داد. بله؛ ایسنا خیلی زود یعنی در شب ششمین سال تولدش، به عزای دو تن از همکاران جوان خود نشست؛ محمدحسن قریب (عکاس) و اسماعیل عمرانی (پایگاه خبری) دو جوانی بودند که در جریان این فاجعه از میان ایسنایی‌ها پر کشیدند.
حالا با گذشت ۱۵ سال از آن حادثه تلخ، در حالی ایسنا به بیست و یک سالگی خود پا می‌گذارد که هنوز یاد و خاطره دوستان از دست رفته‌اش را فراموش نکرده است.
یاد شهید محمدحسن قریب که اگر بود، الان ۴۲ سال داشت. او اهل «نکا»ی مازندران بود و برای اخذ رتبه ۳۰ در کنکور و قبول شدن در رشته عکاسی دانشگاه هنر، راه نسبتا دشواری را گذرانده بود؛ از کار در ساختمان‌سازی تا کوره‌های آجرپزی.
قریب فعالیت خود را در ایسنا از تیرماه سال ۱۳۸۲ آغاز کرد. او با ثبت تصاویر دیدارهای مقام معظم رهبری با مردم و مسئولان، ثبت محرومیت‌های جامعه (با محرومان) و حضور در زرند برای گرفتن تصاویر فجایع زلزله‌ی این شهر، فعالیت حرفه‌ای خود را در حوزه‌های مختلف عکاسی خبری ارتقاء داد. قریب در دوازدهمین جشنواره مطبوعات با کسب رتبه‌ی نخست در رشته‌ی «عکس خبری گروه نشریات» موفق به دریافت لوح افتخار و تندیس جشنواره شد.
اسماعیل عمرانی زمانی که شهید شد فقط ۲۵ سال داشت. او متولد «عنبرآباد» جیرفت بود و در واقعه زلزله بم تعداد زیادی از دوستان و همکلاسی‌های خود را از دست داده بود. عمرانی در سال ۸۲ با شرکت در طرح اسکان موقت زلزله‌زدگان بم، به مجموعه جهاد دانشگاهی استان کرمان پیوست و در سال ۸۳ فعالیت خود را در خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منطقه کویر آغاز کرد. از اهم فعالیت‌های عمرانی به حضور به موقع وی در زلزله‌ی زرند می‌توان اشاره کرد که ثبت تصاویر این زلزله و ارسال آن بر خروجی ایسنا، از جمله نخستین تصاویر ثبت شده این سانحه محسوب می‌شود.
عمرانی برای گسترش فعالیت حرفه‌ای خود به دفتر مرکزی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) در تهران عزیمت کرد و خیلی زود، در اعزام به مأموریت برای پوشش خبری مانور نیروی دریایی عاشقان ولایت (چابهار) در پانزدهم آذرماه ۱۳۸۴ در سانحه‌ی سقوط هواپیمای c-۱۳۰ در آسمان خاطره‌ها آرام گرفت.
انتهای پیام