به گزارش ایسنا، رابرت ای.کلی، یک استاد روابط بین‌الملل در دانشگاه ملی “پوسان” در تحلیلی برای پایگاه “نشنال اینترست” آمریکا در مورد موضوع برقراری معاهده صلح میان کره شمالی و کره جنوبی نوشت:
«جنگ دهه ۱۹۵۰ در شبه جزیره کره با یک پیمان آتش بس و نه انعقاد معاهده صلح پایان یافت. بنابراین در این شبه جزیره به لحاظ قانونی همچنان وضعیت جنگی برقرار تلقی می‌شود.
دو کره از زمان پایان جنگ داخلی در شبه جزیره کره در سال ۱۹۵۳ وارد درگیری مسلحانه عمده‌ای نشده‌اند. در عین حال حالت بازدارندگی به صورت متعارف چندین دهه است که در این شبه جزیره پایدار بوده است.
متأسفانه موانع عمده‌ای وجود دارد که کار را برای توافق دو کره بر سر یک معاهده صلح دشوار می‌کنند.
اولین و بزرگترین مانع تداوم بن بست نظامی در طول خط جدایی میان دو کره است. کره شمالی همچنان یک میلیون سرباز در فاصله نسبتا نزدیکی به سئول دارد و حامیان منعقد کردن معاهده صلح، می‌گویند پایان دادن به وضعیت جنگی اجازه می‌دهد که کره شمالی ارتشش را به عقب ببرد. اما ارتش‌های آمریکا و کره جنوبی احتمالاً بدون عقب نشینی قبلی این نیروها، از انعقاد این معاهده حمایت نمی‌کنند بنابراین وضعیت فعلی یک بن بست است که مشخص نیست کدام از یک طرفین اول باید اقدام به عقب نشینی کند.
چنانچه این معاهده امضا شود و تغییر آرایش راهبردی در میان نظامیان هیچ یک از طرف‌ها دیده نشود این معاهده حالت فرمالیته خواهد داشت. بنابراین بهترین حالت احتمالاً این است که منتظر ارتقای عملی وضعیت راهبردی در منطقه پیش از منعقد کردن چنین معاهده‌ای باشیم. تنها در این صورت است که چنین معاهده‌ای باعث اعمال تغییرات واقعی خواهد شد.
یک مشکل دیگر این است که حامیان انعقاد معاهده صلح تصورشان این است که جنگ شبه جزیره کره نتیجه‌ای قطعی همچون شکست یکی از طرف‌های جنگ در پایان جنگ جهانی دوم پیدا کرده است.
در خصوص جنگ کره هیچ یک از طرف‌ها به وضوح شکست نخورده‌اند و اهداف سیاسی آنها در جنگ هنوز تغییر چندانی نیافته است بنابراین انعقاد فرمالیته چنین معاهده‌ای صرفاً شبیه به توقف خصومت‌ها است نه یک اقدام عملی برای تعیین تکلیف نهایی جنگ.
چنانچه معاهده صلح بین دو کره آرایش ارتش‌های آنان را تغییر اساسی ندهد وضعیتی مشابه وضعیت موجود بین ویتنام شمالی و ویتنام جنوبی پس از انعقاد توافق صلح پاریس در دهه ۱۹۷۰ به وجود خواهد آمد.
در آن زمان و در سال‌های بعد از توافق صلح پاریس، ویتنام شمالی به آزار و اذیت ویتنام جنوبی ادامه داد تا این که دوباره درگیری‌های علنی بالا گرفت. در شبه جزیره کره نیز به آسانی می‌توان تصور کرد کره شمالی هم این کار را انجام دهد.
پس از آن نیز می‌توان پیش بینی کرد دولت محافظه کاری در کره جنوبی روی کار بیاید و این معاهده را باطل اعلام کند.
برای مشاهده ارتقاء راهبردی و پایدار وضعیت لازم است که قبل از انعقاد این معاهده، تنشزدایی اساسی‌تر در شبه جزیره کره از جمله با در نظر گرفتن نوعی توافق برای سلاح‌های هسته‌ای کره شمالی اعمال شود. در غیر این صورت چنین معاهده‌ای مشابه توافق‌های سابق بین دو کره خواهد بود که با گذشت زمان قدرتشان را از دست داده‌اند.
یک مشکل بزرگ سیاسی دیگر سر راه این معاهده موضوع قانون اساسی کره جنوبی است که موجودیت کره شمالی را نفی کرده و مدعی اعمال حاکمیت بر کلیت شبه جزیره کره است.
انعقاد چنین معاهده صلحی یکی از نتایجش به رسمیت شناختن دو کره از سوی یکدیگر است.
با این حال مشخص نیست مواضع دو کره در قبال این به رسمیت شناختن چطور به منظور رفع موانع تغییر پیدا خواهد کرد.
عده‌ای گفته‌اند که مون جائه این رئیس جمهور کره جنوبی باید در راستای رسیدن به این معاهده صلح، قانون اساسی کشورش را تغییر دهد. اما ایده اعمال یک “نظام صلح”یا اعمال یک “اعلامیه پایان جنگ” با کمترین مقاومت سیاسی در داخل کره جنوبی رو به رو می‌شود.»
انتهای پیام