نورالینک شرکت دیگری است که فعالیت خود را بر این موضوع متمرکز کرده است، این شرکت روی کاشت تراشه‌های بسیار کوچکتر و قدرتمندتری کار می‌کند که امکان ارسال راحت آن به سادگی از طریق یک روش جراحی ساده به کمک ربات در مغز انسان وجود دارد، البته همچنان برای این کار به برداشتن تکه‌ای از جمجمه بیمار نیاز داریم، این نکته را نیز نباید فراموش کرد که نوالینک هنوز مجوز آزمایش‌های انسانی را دریافت نکرده است.
ایالات متحده سیاست‌های محتاطانه‌تری در مورد این فناوری نسبت به استرالیا دارد و سال‌ها طول خواهد کشید تا Synchron از سازمان غذا و دارو آمریکا مجوز دریافت کند. این آزمایش برای نخستین بار است که در آمریکا بر روی ۶ نفر با هزینه ۱۰ میلیون دلاری انجام می‌شود، این پژوهش توسط مؤسسه ملی بهداشت و توسط داگلاس وبر، استاد مهندسی مکانیک در دانشگاه کارنگی ملون، و دیوید پوترینو، مدیر نوآوری توانبخشی در کوه سینا هدایت می شود.
این فناوری در مراحل اولیه توسعه خود باقی می‌ماند و هدف این آزمایش بیشتر بر نحوه واکنش بدن انسان به ایمپلنت و شفافیت سیگنال‌های مغزی است تا عملکردهایی که فرد می‌تواند با دستگاه انجام دهد.
بلومبرگ در گزارش خود می‌افزاید؛ استنترود که در قشر حرکتی قرار می گیرد از ۱۶ الکترود برای نظارت بر فعالیت مغز و ثبت شلیک نورون ها در هنگام فکر کردن فرد استفاده می کند. قدرت سیگنال با گذشت زمان بهبود می‌یابد، زیرا دستگاه عمیق‌تر به رگ خونی متصل می‌شود و به نورون‌ها نزدیک‌تر می‌شود. نرم افزار برای تجزیه و تحلیل الگوهای داده های مغز و تطبیق آنها با هدفی که فرد در تلاش است به آن دست یابد استفاده می شود.
البته این دستگاه معایبی هم دارد که هنوز رفع نشده، مانند این که قدرت تجزیه، تحلیل و ترجمۀ دستورات کاربر را ندارد، در عوض، بیمار دارای ایمپلنت حروف را یکی یکی از روی صفحه نمایش انتخاب می کند و این فناوری آن افکار “بله یا نه” را به دستورات تبدیل می کند با این حال، پزشکان و محققان فکر می‌کنند که فناوری Synchron می‌تواند به پیشرفت‌های بزرگی در شیوه زندگی روزمره افراد دارای ناتوانی شدید جسمی منجر شود.
انتهای پیام/
خبرنگار: زهرا وجدانی