حسین نقاشی در گفت‌وگو با ایسنا در توصیف فضای تشکل‌های دانشجویی اظهار کرد: اگر دانشگاه را مکانی برای دو امر مهم آموزش و پروش در نظر بگیریم باید بگوییم که دانشجو برای کسب دانش و آموختن مهارت‌های زندگی به دانشگاه می‌آید و این دو موضوع، مهم‌ترین کارکرد دانشگاه است.
وی ادامه داد: مسیر کسب علم مشخص است؛ از راه تدریس اساتید به دانشجو اتفاق می‌افتد، اما بخش ضروری‌تر این است که دانشگاه باید دانشجو را به مهارت های زندگی اجتماعی و مدنی مجهز کند.
این فعال دانشجویی اسبق تصریح کرد: تجربه زندگی جمعی و فعالیت جمعی مهارتی است که دانشجو از دانشگاه می‌آموزد. در فضای دانشگاه و زندگی خوابگاهی، دانشجو زندگی جمعی را تجربه می‌کند. فعالیت جمعی را نیز با حضور در تشکل های علمی، فرهنگی، صنفی و سیاسی باید به دست آورد. هر اندازه که این موارد کنار هم رشد کنند دانشگاه خروجی بهتری برای جامعه خواهد داشت.
وی گفت: تشکل و کار جمعی کردن مبتنی بر این دو موضوع است که دانشگاه باید محیطی متکثر باشد. دانشگاه و اساتید برشی از جامعه هستند و جامعه ما هم جامعه متکثری از هویت‌های فرهنگی، اجتماعی، مذهبی و قومی است. همانطور که پذیرفته‌ایم که این تکثر در جامعه هست ، باید پذیرفت این موضع در دانشگاه نیز هست و جامعه‌ای به سعادت نمی رسد مگر آنکه سیاست‌گذاری‌اش را در پذیرش این تکثر بگذارد.
نقاشی تاکید کرد: از آنجایی که دانشگاه محیطی نخبه پرور است تکثر و رواداری در این محیط موضوع بسیار مهمی است. هرچه مدیریت سیاسی کشور و مدیریت سیاسی دانشگاه‌ها به این رویکرد نزدیک‌تر باشند شاهد دانشگاه محبوب‌تری خواهیم بود.
وی با اشاره به ضرورت رعایت عقلانیت در دانشگاه‌ها گفت: دانشگاه دارای یک مولفه مهم به نام عقلانیت انتقادی است. دانشگاه محل مواجهه عقلانی رویدادهای فرهنگی، اجتماعی و محیطی است؛ پس باید با رویکرد عقلانی پیش برود.
این فعال سیاسی یادآور شد: هر اندازه که تکثر و عقلانیت بیشتری بروز و ظهور داشته باشد و هر چه بیشتر مورد توجه قرار بگیرد، این عنصر اصلی بیشتر شکوفا می‌شود. از این جهت است که فکر می کنم هر چه تشکل‌های دانشجویی و اساتید امکان برخورد عقلانی و انتقادی را داشته باشیند خروجی مطلوب تری مبتنی بر اساس منافع ملی برای مسائل ایران خواهیم داشت.
نقاشی در ادامه این گفت‌وگو تصریح کرد: اگر از لحاظ عمل‌گرایانه تکثر و رواداری را نپذیریم و از نظر ذهنی معتقد نباشیم که این موضوعات شیرازه اصلی را تشکیل می‌دهد، از دانشگاه مطلوب دورتر می شویم.
وی خاطرنشان کرد: بعد از پیروزی انقلاب در برهه‌هایی تشکل های دانشجویی تاثیرگذارتر از سایر مواقع بودند. مثلا در دوران آقای خاتمی، تشکل‌های دانشگاهی و نشریات سیاسی تکثر بیشتری داشتند و فعالیت فعالان دانشجویی پس از فارق التحصیلی نیز حتی ماحصل فضای آن سال ها بوده است.
این فعال سیاسی با اشاره به وعده‌های حسن روحانی در دو دوره انتخاباتی سال‌های ۱۳۹۲ و ۱۳۹۶ درباره گشایش فضای دانشگاهی گفت: در دوره ریاست جمهوری روحانی پیشرفت‌هایی نسبت به سال‌های پیش‌تر ریاست جمهوری احمدی‌نژاد داشته‌ایم اما هرگز به دوران شکوفای و آزادی نسبی دوران خاتمی نرسیدیم.
وی ادامه داد: توقع‌مان این بود که در این دوران از دوران اصلاحات پیشی بگیرم، اما به صورت عینی این اتفاق نیفتاده است. خیلی از برخوردهایی که با دانشجویان می شود رنگ و لعاب امنیتی پیدا می‌کند و موجب می شود فعالان دانشجویی را محدودتر کنند. این موضوع باعث واگرا شدن دانشجویان نسبت به فعالیت های جمعی می شود.
نقاشی در پایان گفت: بزرگ ترین مسئولیت دولت ها و وزرای مربوطه اهتمام به مفاهیمی است که عرض کردم.
انتهای پیام
