به گزارش ایسنا به نقل از گاردین، کارلا کوئینتانا، رئیس “کمیته ملی تجسس” مکزیک، اعلام کرده است که ۴۸۷۴ جسد در ۳۰۲۵ مدفن پیدا شده و بسیاری از این قربانیان هنوز هویت نامشخصی دارند. این کمیته، سال پیش جهت کمک به خانواده‌های مایوسی که بستگان‌شان ناپدید شده بودند، ایجاد شد.
این مقام کمیته در کنفرانسی خبری می‌گوید: “این آمار وحشتناک است؛ این موضوع درباره تعداد [جسدها] نیست، بلکه درباره هزاران نفری است که در جستجوی بستگان‌شان هستند و هزاران نفری که در خانه‌هایشان نیستند”.
در پی اقدامات خشونت‌آمیزی که در سال ۲۰۰۶ و با اقدام نظامی غیر سازنده علیه گروه‌های سازمان‌یافته جنایی جرقه زده شد، مسئله ناپدید شدن افراد تبدیل به موضوعی متداول در مکزیک شده است.
پس از موعد مذکور، بیش از ۲۰۰ هزار نفر کشته شده‌اند و تعداد مفقودی‌ها به ۴۰ هزار نفر می‌رسد؛ اگرچه این آمار نیز به دلیل عدم تمایل دولت به اعلام ابعاد واقعی مشکل، سطحی به نظر می‌رسد.
این موضوع سبب شده تا حتی خانواده‌های نا امید، پیشگام تجسس شوند و در جستجوی جسدهای مخفی، با بیلچه و کلنگ راهی کوهستان‌های پوشیده از برف شوند.
آندرس مانوئل لوپز اوبرادور، رئیس‌جمهوری مکزیک، در انتخابات سال پیش وعده داده بود تا پایگاه داده‌ای قابل اتکا ایجاد کند و زیرساخت‌های تجسس مفقودی‌ها را -چه زنده و چه مرده- توسعه دهد.
به گفته کوئینتانا، ۵۲۲ قبر از میان کل مدفن‌های کشف شده، از ماه دسامبر که دولت جدید بر سر کار آمد پیدا شده است. او هم‌چنین بر وجود تشکیلات تجسس که خانواده‌ها را مورد حمایت قرار می‌دهند و اطلاع‌رسانی می‌کنند تاکید کرده است. این هفته طی جستجوی یکی از این گروه‌های تشکیلاتی در ایالت سینالوآ، چندین کیسه پر از استخوان‌های انگشت پیدا شد که به نظر می‌آید هنگام شکنجه قطع شده باشند.
در سطح جهان، آمار بسیاری از گورهای مخفی هم‌زمان با روز جهانی “ناپدیدشدگان” (سی‌ام اوت) منتشر شد؛ این اصطلاح برای اشاره به قربانیانی استفاده می‌شود که علت ناپدیدشدن‌شان به نیروهای حکومتی نسبت داده می‌شود.
در کشورهای آمریکای لاتین، اصطلاح مذکور یادآور دیکتاتوری‌های نظامی دهه ۱۹۷۰ است که نیروهای حکومتی طی آن، اقدام به گرد هم آوردن و شکنجه دگراندیشان سیاسی در زندان‌های مخفی می‌کردند؛ گاهی اجساد آن زندانیان از طریق هواپیما به دریا پرت می‌شد.
در مکزیکی که امروز شاهد هستیم، اغلب موارد مفقودی به دسته‌های تبهکاران نسبت داده می‌شود؛ اگرچه مرز بین نیروهای دولتی و تبهکاران اغلب ناشفاف است. یکی از این مواردِ هم‌دستی فراگیر، ناپدید شدن ۴۳ دانشجو در سپتامبر سال ۲۰۱۴ است که طی آن، پلیس پس از حمله به دانشجویان، ظاهرا آن‌ها را به کارتل‌های مواد در شهر ایگوالا تحویل داده بود.
برای “فلیکس پیتا گارسیا” که می‌گوید پسرش در سال ۲۰۱۰ توسط سربازان در شهر ایگوالا ربوده شد، تمایل دولت برای تجسس مفقودی‌ها خبر خوبی است اما برای تسکین دردش کافی نیست.
او می‌گوید: “بله درست است؛ این مسئله، در زمان این دولت تغییرات زیادی کرده است؛ اما قلب من هنوز در آشوب است”.
انتهای پیام
