ترامپ بدترین کابوس دموکراسی آمریکاست

به گزارش ایسنا، روزنامه واشنگتن پست در مطلبی نوشت: «آیا رئیس‌جمهوری آمریکا به سخنانی که از دهانش خارج می‌شود، توجهی دارد؟ آیا برای او مهم است که به چه کسی بهتان می‌زند یا بدگویی می‌کند؟ البته که مهم است. دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری آمریکا کسانی را که دوست دارد یا مانند خودش هستند، تحقیر نمی‌کند. او کنار آنها مراقب رفتارش هست. برای آنها احترام قائل است. به خاطر دلبستگی آنها به ترامپ، آنها لایق ستایش او هستند. آنها زمینه و انگیزه مشترکی می‌یابند.

این روزنامه و دیگر رسانه‌های خبری جریان اصلی آنها را “رای‌دهندگان سفید طبقه کارگر”، “پایگاه ترامپ”، “مردمی که حس می‌کنند با وجود اقتصاد قدرتمند جا گذاشته شده‌اند”، “جمهوری‌خواهان سفید” و “حامیان جان سخت ترامپ” توصیف می‌کنند. سفیدپوستی آنها یک مشخصه مشترک است. تنفر آنها هم.

آنها عاشق این هستند که ترامپ حریم‌ها را زیر پای بگذارد و سیاه‌پوستان و رنگین‌پوستان را هدف بگیرد. زبان نژادپرستانه او همچون نوای موسیقی برای آنهاست.

رسانه‌های جریان اصلی، لفاظی ترامپ را “تفرقه‌انگیز” توصیف می‌کنند. این بدین معناست که ترامپ از الفاظی استفاده می‌کند که تفرقه به وجود می‌آورد؛ اینکه او تلاش می‌کند اختلاف ایجاد کند. این غلط است.

تفرقه نژادپرستانه و خصومت در حال حاضر هم وجود دارد، زیر پوسته این کشور وجود دارد. ترامپ صرفا از این اختلاف‌ها و تفرقه‌ها بهره‌برداری می‌کند.  

این امر به درک اینکه چرا ترامپ در تجمع انتخاباتی کارولینای شمالی جلوی شعارهای بیگانه‌هراسی از جمله “او را بازگردان” را نگرفت، توضیح می‌دهد. برای همین است که او رفتارهای برترطلبان سفیدپوست در اعتراضات شارلوتسویل را که فریادهای نژادپرستانه و سخنان رکیک یهودستیزی به زبان می‌آوردند، درگیری را آغاز کردند و زد و خورد کردند، نگرفت. ترامپ و این افراد اکنون پایین‌ترین سطح رفتاری را با غیر سفیدپوستان دارند.

این رویه همچنین توضیح می‌دهد که چرا ترامپ به بیش از ۷۰۰ هزار تن از سکنه منطقه هفتم کنگره‌ای مریلند که عمدتا سکنه سیاه‌پوست دارد، مورد توهین قرار داد. ترامپ در پیامی توییتری نوشت، این مکانی که آنها در آنجا زندگی می‌کنند “تهوع‌آور، جولانگاه موش و جانوران جونده” است. او شهر آنها را “بسیار خطرناک و کثیف” توصیف کرد؛ “خطرناک‌ترین مکان در ایالات متحده”.

ترامپ خطاب به آمریکایی‌هایی که بالتیمور را خانه خود می‌دانند، گفت: “هیچ انسانی حاضر نیست در  آنجا زندگی کند.” رئیس‌جمهوری آمریکا اینگونه به آنها می‌نگرد.

سخنان شدیداللحن ترامپ علیه الیجا کامینگز، نماینده سیاهپوست کنگره، نبردی ایدئولوژیکی بر سر سیاست‌های مهاجرتی میان دو حزب سیاسی دیده می‌شود. بله درست است. دقیقا مانند حملات او علیه چهار زن اقلیت در کنگره که او آنها را با سخن نژادپرستانه “به کشور خودتان باز گردید” هدف قرار داد چون آنها دیدگاه‌های متفاوتی درباره دیوارهای مرزی داشتند.

همگی ما می‌دانیم چرا او السالوادور، هائیتی و کشورهای آفریقایی را “چاه مستراح” توصیف کرد و به نیجریه‌ای‌ها گفت که در “آلونک” زندگی می‌کنند و وقتی قرار است به جایی که سیاه‌پوستان و رنگین‌پوستان از آنها آمده‌اند اشاره کند از برچسب “هجوم” استفاده می‌کند.

اجازه دهید دیگر نگوییم که ترامپ کیست و برای چه کاری آمده است. ترامپ رئیس‌جمهوری است که اگر سناتور استورم تورنموند، از کارولینای شمالی در مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری آمریکا در سال ۱۹۴۸، که بر پایه دفاع از سیاست‌های جدایی و برتری سفیدپوستان استوار بود برنده میشد، آمریکا به خود می‌دید. بین دولت ترامپ و دولت جورج والاس، اگر می‌توانست در رقابت ریاست جمهوری ۱۹۶۸ پیروز شود، کوچکترین تفاوتی پیدا نمی‌شد. والاس بیشتر به خاطر گرایش‌های عوام‌گرایانه جنوبی و طرفداری از تبعیض نژادی در دوره‌ای که ایالات متحده در حال مبارزه با تبعیض نژادی بود شهره شد که البته بعدها از تبعیض نژادی روی گرداند اما همچنان یک عوام‌گرا باقی ماند.

دونالد ترامپ بدترین کابوس دموکراسی آمریکاست که تحقق یافته است. زمان آن است که آمریکا خطر را بپذیرد و آماده‌ شود تا در نوامبر ۲۰۲۰ به این رعب و وحشت خاتمه دهد.»

انتهای پیام